Geluk is een vis,
‘Weet je wat: we beginnen zelf een bedrijf’, zo ging het
ongeveer in 1999. Samen met Vincent van Harte zette ik VIStrainingen op, een
trainingsbureau dat de wereld wel even zou veroveren. Maar mijn eigen
belangrijkste reden om te gaan ondernemen was vooral omdat ik niet wilde
toegeven aan wat ik in mijn verschillende banen tot dan toe vaak te horen had
gekregen: ‘je past je nog wel aan’, ‘wat jij wilt, kan niet’, ‘dat werkt hier
niet’ en ‘thuis ben ik heel anders’. Ik geloofde daar niet in en dacht dat het
mogelijk was een bedrijf op te zetten waar ik kon werken met leuke mensen. Een
bedrijf zonder al teveel regels en procedures en waar iedereen zich zou
inzetten, gewoon omdat dat gaaf was. Daar had ik vertrouwen in en dat was voor
mij geluk.
En zo geschiedde...
VIS groeide en zo groeide ook een cultuur waarin nauwelijks
regels waren en allerlei experimenten werden uitgevoerd omtrent vertrouwen.
Alles werd transparant: bestanden, salarissen, financiën, beoordelingen. De
VISsen beoordeelden zichzelf aan het eind van het jaar en we bespraken dat vervolgens
als team, targets werden vertaald in een ingenieus pingpongballensysteem dat
midden in het kantoor stond, VISsen zochten zelf uit wat ze een goed salaris
vonden... Besluiten namen we als groep en wat vooral belangrijk was, was dat we
‘gedoe’ bespraken. Dat was ongeveer de enige regel. Het resultaat is dat ik al
12 jaar fluitend naar mijn werk ga want daar ben ik thuis, daar zitten mijn
steunpilaren en mijn helden. Ik mag de hele dag met ze werken!
Maar geluk staat nooit alleen...
In 2010 ging het slecht met VIS. Zo slecht dat ik 5 mensen
moest ontslaan. Vooral omdat ik niet in staat was geweest een financieel gezond
bedrijf neer te zetten. Ik had te opportunistisch mensen aangenomen en te
weinig mensen aangesproken op het niet halen van resultaten. Het werd een
zwarte zomer voor hen en voor mezelf. In die periode was er gelukkig een
lichtpuntje. De beslissing om 5 mensen te ontslaan was 1. 2 was dat de VISsen
allemaal akkoord gingen met een voor hen erg onvoordelige ontslagregeling en
voor VIS een hele goede. De accountant begreep er niets van, nog steeds niet
trouwens. Voor de VISsen was het echter volstrekt logisch; het voortbestaan van
VIStrainingen was voor hen belangrijker dan hun eigen belang. Ik was en ben ze
daarvoor tot op de dag van vandaag intens dankbaar.
En nu?
VIS is in sneltreinvaart gezond geworden. In deze economisch
slechte tijden hebben we verschrikkelijk veel werk. Ik ben trots en gelukkig. Ik ben blij dat
ik vastgehouden heb aan mijn geloof dat het leuker kan zijn in bedrijven, dat
je geen rol hoeft te spelen en dat je masker af mag. Dat leren we deelnemers en
dat leren we onszelf. Elke dag opnieuw. Geluk en ondernemen is voor mij geloven
dat je iets moois kunt neerzetten in deze wonderlijke wereld en dat je zo
bijdraagt aan het Bruto Nationaal Geluk. En dat dan doen met mensen die dat ook
geloven en het lef hebben om met je mee te reizen. Niet alleen als de zon
schijnt, maar ook als het regent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten